MEZMUR 144

Davudun Mezmurudur.
ELLERİME cengi,
Ve parmaklarıma muharebe etmeği öğreten
Kayam RAB mubarek olsun;
2. İnayetlim ve hisarım,
Yüksek kulem ve beni azat eden;
Kalkanım ve kendisine sığındığım;
Kavmımı bana itaat ettiren odur.
3. Ya RAB, insan nedir ki, onu tanıyasın?
İnsan oğlu nedir ki, onu düşünesin?
4. İnsan bir soluğa benzer;
Günleri, geçen gölge gibidir.
5. Ya RAB, göklerini iğ ve in;
Dağlara dokun da tütsünler.
6. Şimsek çaktır, ve onları dağıt;
Oklarını gönder de onları bozgun et.
7. Yukarıdan elini uzat, beni kurtar;
Ve beni büyük sulardan,
Yabancı oğullarının elinden azat et.
8. Onların ağzı hile söyler,
Onların sağ eli yalanın sağ elidir.
9. Ey Allah, sana yeni bir ilâhi okuyayım;
On telli santur ile sana terennüm edeyim.
10. Kırallara kurtuluş veren,
Kulu Davudu kötülük kılıcından kurtaran sensin.
11. Beni kurtar, ve yabancı oğulları elinden beni azat et;
Onların ağzı hile söyler,
Onların sağ eli yalanın sağ elidir.
12. O zaman ki, oğullarımız gençliklerinde yetişmiş fidanlar gibidir,
Kızlarımız da sarayın oymalı köşe taşları gibidir,
13. Her türlü erzak veren ambarlarımız doludur,
Tarlalarımızda koyunlarımız binlerce ve on binlerce yavrularlar;
14. Sığırlarımız iyi yüklü olur;
Saldırış ve çıkış,
Ve sokaklarımızda çığlık olmaz;
15. Bu halde olan kavma ne mutlu!
Allahı RAB olan kavma ne mutlu!